Tassie's wilderness

Toen ik te horen kreeg dat ik niet meer kon verlengen in mijn eerste hostel en dus de "kamer 206 clan" moest verlaten was dat een tegenvaller. Deze mensen hadden mijn eerste week tot een waar succes gemaakt en na een gepast afscheid in een VIP-room nadat ik om half 3 's nachts wakker werd gebeld door dezelfde man die een tattoo van 206 op zijn arm liet zetten was het tijd voor mij om verder te gaan. 

Opweg naar Tasmanië voor de veelbesproken Overland Track. Mijn voorbereiding was alles behalve goed zo bleek al op het vliegveld toen ik gebeld werd door de vliegtuigmaatschappij omdat er gasflessen in mijn bagage waren gevonden. Tja je moet ergens op koken als je een week geen beschaving zal tegen komen. Zonder gasflessen maar met een 4kg zware gaspit vervolgde ik mijn trip. Rond 18:30 stapte ik uit de bus in Launceston, Tasmanië. Eerste hostel: geen entree zonder boeking. Tweede en derde hostel: Sorry mate, fully booked. Ondertussen was het 21:00 en had ik al uitgebreid kennis gemaakt met onvergelijkbare Tasmaanse klimaat. Doorweekt dwaalde ik door de stad en toen een man in het vierde hostel me vertelde over een Ierse pub die illegaal wat kamers boven verhuurde nadat die zelfde man me eerst probeerde een kamer voor 120 dollar per nacht aan te smeren besloot ik daar maar eens een kijkje te gaan nemen. De verouderde ranzige bovenverdieping van de pub bood mij om 22:30 eindelijk onderdak. 

Voorafgaand aan de tocht moest ik een checklist invullen; Goede slaapzak... niet heel goed maar check slaapzak. Handschoenen en waterdichte kleding... nope maar dat zal wel goed komen het is immers zomer. Nog geen uur op pad en de regen en wind maakte het haast onmogelijk om verder te lopen voor mij en de Luca -een Italiaanse jongen die ik tegen kwam in het inschrijfhuisje- Ik heb letterlijk nog nooit zo'n harde wind meegemaakt. Af en toe ben ik letterlijk van het pad gewaaid en met een 20kg backpack op je rug wordt het klimmen er ook niet makkelijker op. na 6 uur door de regen kwamen we aan in de hut die alles behalve was wat ik verwachte. 2 houten tafels en 4 houten plateaus om op te slapen, doorweekte kleren en mensen, geen kachel en 10 graden. Gelukkig bleek dat mijn Italiaanse mede wandelaar 9 kilo aan eten bij had en ik kon genieten van "pasta di Luca". In de hut waren nog zo'n twintig mensen en ik raakte aan de praat met Pieter, een Heisenberg-achtige man van 67. Hij was 2 jaar geleden vertrokken uit gouda met zijn zeilboot en had zo de hele wereld rondgevaren. Hij had mooie verhalen en een goed hart zo bleek later. Naast Pieter waren er nog een een handje vol kaartende duitsers, 3 vrouwen die, laten we zeggen, aardig op leeftijd waren, een vader+dochter en gelukkig ook nog wat mensen van mijn leeftijd waar ik de rest van de week een geweldige tijd mee heb beleefd. Dit waren een frans koppel, twee zingende israelische vrienden, een duitse meid en een engelsman die zich ontpopte tot gids aangezien hij elke 10 minuten een leuk feitje had over de natuur. 

Een paar nachten later wenste ik dat ik de checklist serieus had genomen want naarmate de dagen vorderde werden de dagen warmer maar de nachten kouder. Een slaapzak op maat die niet aanvoelde als een lakentje in de ijzige kou was geen overbodige luxe geweest. Gelukkig had ik een tent die waterdicht was, tot het op een nacht ging regenen.... Maar deze kleine minpunten wogen niet op tegen de overweldigende schoonheid van deze tocht. Slapen op het strand onder de sterrenhemel, jezelf wassen onder een waterval, regenwouden, overal bloed door een kleine rupsen beet, 5 gangen diners (waarvan 4 gangen rijst), sjabbat sjalom, zonsopgang over de bergen, fantaseren over biefstuk, lepels pindakaas, wakker worden van opossums, wallibi's en papagaaien, mee schreeuwen met Bob Marley in het oerwoud, een jointje delen op het strand en na een gepast afscheid (om 6:00 iedereen wakker maken met een knuffel omdat ik de bus moest halen) de laatste 15km alleen gelopen en na 110km de welverdiende chocoladetaart, scrumbled eggs, bacon, sandwiches en een large capuchino. 

Op de terugweg (startende centraal-west via de zuidelijke hoofdstad naar noord-oost) zat ik in de bus bij Pieter Heisenberg die toevallig naar het hostel ging waar ik die avond ook mijn geluk zou beproeven. Dankzij deze, op zijn minst, aparte route had ik meteen de rest van het eiland gezien en het is er echt prachtig. Maar goed dat Pieter ook in deze bus zat want bij het hostel aangekomen kwam ik erachter dat ik mijn portemonnee was verloren met daarin mijn creditkaart, pinpas, rijbewijs, contant geld en eigenlijk alle andere belangrijke dingen. Wat was ik dan ook blij dat Pieter m'n kamer kon betalen. Na genoten te hebben van een heerlijke douche na 9 dagen kochten we (hij dus) 2 pizza's en wat pilserakkertjes die we verorberde in het park.

De volgende dag vloog ik terug naar Melbourne met 100 dollar geleende cash en zonder knip. Gelukkig had ik mijn Australische bankpas voor mijn vertrek naar Tasmanie aangevraagd dus die zou ondertussen wel in het hostel in Melbourne moeten zijn geariveerd. "I'm sorry dude there is no mail for Gijs Kuijpers". Een aantal telefoontjes naar mijn banken en alle kaarten waren geblokkeerd en de nieuwe passen werden opgestuurd. Een uur later: "Hey mate great news, your card did arrive a week ago, I just looked in the wrong box".... Mongool!  Het was niet mijn dag  misschien kwam het door de uitputtende tocht maar nadat ik erachter kwam dat ook mijn winterjas op wonderbaarlijke wijze was verdwenen en ik ondertussen nog maar 4 dollar en 50 cent opzak had, was deze dag officieel gemerkt als dieptepunt van mijn reis. Gelukkig belde de busmaatschappij een dag later terug met het nieuws dat mijn portemonnee was teruggevonden en hij onderweg was naar mijn hostel. Na regen komt zonneschijn of zoiets. 

Als mijn Australische bankpas arriveert in het hostel ben ik weg hier. Ik wil graag proberen te liften richting Sydney (gewoon voor de ervaring). In de buurt van Sydney ga ik een maandje werken om daarna een autootje te kunnen kopen. Tenminste dat is het plan. Ik heb in dit hostel een Zweedse jongen ontmoet die met me mee lift. Dus op naar het volgende avontuur. 

NB: Proficiat Opa, groetjes aan iedereen en nog vele jaren!