Return to the roots

Ondertussen een verdomd lange tijd geleden eindigde ik mijn verhaal met het plan een rustige plaats op te zoeken om de nacht door te brengen. De plaats hadden we gevonden in de vorm van het strand maar de rust was ver te zoeken toen -ik heb geen idee wie- besloot een worsteltoernooi te houden. Wat eigenlijk niks anders was dan een reeks zelfverwondingen die eindigde met een ongelukkige botsing waarbij ik mijn grote teen brak. Helaas voor mijn teen had ik weinig zin om mijn tijd te verdoen in het ziekenhuis en besloot ik dat een voetmassage voldoende was. Na twee dagen rond gehinkt te hebben door Byron Bay, waarbij ik voor de zoveelste keer geconfronteerd werd met de behulpzaamheid van de Australiërs die mij massaal aanboden een dokter te bellen, was het tijd om Byron te verlaten. Zo'n 60km ten westen van Byron Bay ligt het plaatsje Nimbin waar we in de 5 dagen Byron een hoop goede verhalen over gehoord hadden. Als je je ooit heb afgevraagd wat er gebeurd als je iedereen die in de jaren 60 is blijven hangen in hetzelfde dorp bij elkaar zet vind je in Nimbin het antwoord. Een dorp waar hippies, bloemen, felle kleuren, wiet pipowagens, volkswagen busjes, geen schoenen en een hele hoop vrede samen een vreemd geheel vormen. Je hebt soms van die plaatsen waar je maar nauwelijks weg kunt komen. Manly was zo'n zwart gat en ook Byron Bay had dit effect zo bleek al eerder toen we in plaats van 2 dagen 6 dagen in Byron bleven en zo bleek ook later toen we twee meiden ontmoetten onder een afdak in Nimbin's park. Na een dag schaken, eten en vooral veel lachen in Nimbin, besloten we samen met Hannah en Julia verder te reizen. En zoals het het toeval wilde gingen zij toevallig net naar Byron. Een extra twee hele gezellige dagen en een The Hangover-achtige nacht in het ondertussen zo bekende surfersstadje later namen we afscheid van de meiden en vervolgde we met zijn vieren onze weg richting goldcoast.

Van de 60'er jaren hippiestijl in Nimbin naar de drukke uit de grond gestampte futuristische goldcoast was als een soort van reis door de tijd. En desondanks de prachtige stranden en de mooie tijden die ik er heb gehad was de Lloret-achtige badplaats Surfersparadise (hoofdstad van de goldcoast) een van mijn minst favoriete plaatsen die ik bezocht heb. Het is geweldig om samen te reizen met de mensen die je ontmoet je beleeft zoveel in een korte tijd dat het voelt alsof je elkaar al jaren kent. Na een levensgevaarlijke oceaanwandeling, een weerzinwekkende pingpong battle en een Grieks afscheidsdiner wat eindigde in het, naar eigen zeggen, grootste eetfestijn het restaurant ooit heeft gezien, was het helaas tijd om afscheid te nemen van Sean en Olie!

Na al de clubs, flatgebouwen en drukte van de goldcoast was het regenwoud een paar honderd kilometers verder op een goed vervolg. Vervelend alleen dat lekker wandelen door het dichtbeboste jungle vrij lastig gaat met een gebroken teen ook al eindigde het in 10 kilometers van geschiedenislessen, meditatie bij de waterval, filosoferen over de geschiedenis van het toekomstige heden, al thee drinkende en uitkijkende over een van de mooiste valleien ooit gezien. 

Ondertussen had ik wat contact gehad met Sam, de meid die voor mij in Mèrchédé -want dat is de naam van mijn auto- rond tourde. Ze vertelde ons over "Mooloolaba" de plaats waar ze op het moment verbleef. 's Morgens paddleboarden op de rivier, 500 meter de andere kant uit een prachtig strand en niet geheel onbelangrijk; een werkhostel, wat betekend dat ze boerderijwerk voor je vinden voor zolang als je verblijft. Sinds mijn geldvoorraad langzamerhand weer aan het slinken was en Martin ook wel een zakcentje kon gebruiken besloten we richting Mooloolaba te vertrekken. Zo'n vier uur ten noorden van het regenwoud ligt de Sunshine coast waar Mooloolaba deel van uitmaakt. Aangezien de weg richting Mooloolaba door Brisbane loopt besloten we daar ook maar eens een paar daagjes te vertoeven. Brisbane is vrij rustige stad, tenminste dat dacht ik na een heerlijk Amelié-Poulin-diner in het park, een rustige nacht in het sportpark en een dagje op het kunstmatige strand midden in de stad. Niets bleek echter minder waar toen we besloten naar de bioscoop te gaan. Australië is vrij klein zo bleek toen we in de bioscoop een meid uit Manly en haar Nederlandse vriendin tegen het lijf liepen. Met zijn vieren naar Jungle Book begon gezellig maar de reden dat de film zo goedkoop was kwam boven water toen halverwege de filmcamera omviel en we de film moesten kijken in een 90 graden hoek waarna vijf minuten later het brandalarm af ging en een vriendelijke man ons verzocht "to leave the facking building". Wat ik geleerd heb; evacuatie plannen werken in het echt niet omdat niemand een brandalarm serieus neemt en iedereen gewoon een beetje staat te lullen tot iemand ze komt vertellen dat er een of andere systeemfout was. Hoe dan ook een gratis film later zaten we weer in de auto op weg naar het veel belovende Mooloolaba.

Na een legendarische barbecue met compleet vreemde mensen inclusief schrik effect waarbij ik mijn gebroken teen tegen een betonblok aan schopte, naar mijn voet greep, over een hek viel en face first op het beton in een grote plas water knockout in de stromende regen bleef liggen (Martin dacht dat ik dood was). Hoe dan ook; twee dagen later konden we beginnen op een aardbeien plantage. Wat een verschrikkelijk werk, je staat de hele dag krom waardoor na 3 dagen ik fysiek niet meer in staat was rechtop te lopen tot 4 uur na het werk. Ook altijd leuk om even niet op te letten en een meter grote dodelijke slang onder je hand weg te voelen glijden. Na de 4e dag was de keuze pijnstillers slikken voor een 5e dag of ontslag nemen en een andere baan zoeken snel gemaakt. (Martin was ondertussen al ontslagen omdat hij "te sloom werkte") Ik begon te bellen naar alle niet-aardbeien-boerderijen in de regio, geen succes. Ik begon mijn regio te vergroten "sorry mate we don't need any workers". Mijn regio was ondertussen zo groot als de oppervlakte van Duitsland, "ah you're too late mate job has been taken" 37 telefoontjes later vond ik werk op een ananasplantage in Rollingstone. Een dorpje een dikke 1400km verderop. Even om een beeld te schetsen; dat zou het zelfde zijn als vanuit Rijkevoort een boerderij in Rome bellen voor werk. Maar tja.. werk is werk en alles is beter dan aardbeienbladen knippen. De dagen dat er geen werk was in Mooloolaba waren heerlijk. 's Ochtends vroeg een frisse duik in de rivier tijdens het paddleboarden. 's Middags naar een plaats waar creatieve mensen touwen in de bomen gehangen hebben waardoor je van zo'n 10 meter een vrije val in het ijskoude water maakt. En 's avonds de zonsondergang over de bergen bekijken. Maar zoals gezegd; dat waren de zeldzame dagen zonder werk...

Onderweg naar Rollingstone met Martin en Mehmet, een turkse duitser die ik in Mooloolaba ontmoette en die graag met ons mee kwam opweg naar geld en geluk. Martin reed de eerste 8 uur constant en toen zijn koffie begon uit te werken deed ik de andere 7 uur. Omdat de afstanden zolang zijn hier delen ze gratis koffie uit langs de snelweg. Iets waar ik dankbaar gebruik van had gemaakt tijdens de rit. Vechtende tegen de slaap arriveerden we rond 11:00 in Rollingstone na 15 uur non-stop rijden. Het, volgens wikipedia, 206 inwoners grote dorp bevatte een kroeg, een winkel en een backpackers werkhostel waar we met 4 andere backpackers onze 3 weken vol ananasplezier doorbrachten. Landhorst is niks vergeleken met de afgelegenheid van dit dorpje aangezien we eens in de week onze weekboodschappen moesten doen in de eerste plaats met supermarkt zo'n 50km verderop. De gestructureerde dagindeling deed me goed. 5uur opstaat, werken tot 16:00, beetje sporten, koken, wat chillen met zijn alle en dan om 20:00 naar bed. De weekenden brachten we vooral door in de watervallen 20 minuten verder op. De eerste dag daar vonden we, na een uitputtende off-track bergbeklimming, een prachtige plaats waar we een aantal keer terug keerde. Helaas realiseerde ik me dat ik nog maar een maand hier in Australië heb dus ik besloot ontslag te nemen. Via het great barrier reef terug naar Mooloolaba om te kunnen genieten van natuurgebied Noosa en Fraser Island (het grootste zandeiland ter wereld) Martin voelde ook wel wat voor dit plan en besloot met me mee te gaan. Aangezien Mehmet geen rijbewijs heeft en de weg van hostel naar ananasvelden te ver is om te lopen werd Mehmet ontslagen. Iets wat hij uiteindelijk helemaal niet erg vond. Dus na 3 weken weer terug naar het vertrouwde Mooloolaba. 

De reis terug was 200 keer beter dan de reis heen. Geen gehaast, geen moeheid en veel plezier. Kamperen in de middle of nowhere waar we een avond rond het kampvuur sterke verhalen vertelde. De volgende dag toen we wakker werden en het licht genoeg was om te zien waar we waren bleek dat we ons kamp hadden opgezet in een moeras/strandachtige droogstaande riviermond (gelukkig is het geen regenseizoen) We braken ons kamp op en vertrokken richting whitsundays. Een eilanden groep midden in het great barrier reef. $170 dollar armer stonden we op het sneeuwwitte strand klaar om te snorkelen. Ik heb een mooie verzameling filmpjes en foto's van de honderden vissen en kleurrijke koralen die we daar gezien hebben. 

Australië houdt overal rekening met de reizigers. Gratis kampeerplekken met douches, toiletten, barbecues, alles. Het was op een van dit soort plaatsen dat we Micheal en Mathias tegen kwamen. De Italiaanse en Frans-Canadeese hippies stonden op het punt te gaan liften richten Sunshine coast. Toevallig hadden we nog 2 plaatsen vrij in de auto en gingen we met weer 2 nieuwe vrienden opweg. Ze waren opweg naar een feest ter gelegenheid van het einde van het mandarijnen seizoen. Ze nodigde ons uit hen te vergezellen op het feest. Daar zeg je natuurlijk geen nee tegen... Met gratis eten en de meest geslaagde talentvolle jam-sessie ooit gezien was ik weer een mooie ervaring rijker. We namen afscheid van de twee gelukkige lifters en verrasten onze vrienden in Mooloolaba met een bezoekje. Een reünie in de Ierse pub met de Lain, de receptioniste van het hostel en daarna met alle anderen. 

We staan nu op het punt te vertrekken richting Fraser Island voor een paar dagen. Heb Mehmet en Martin overgehaald met me mee te komen. Al moet ik Mehmet eerst zien weg te krijgen bij de pooltafel. Wat er in Fraser staat te wachten weet ik niet maar volgens vele is Fraser een van de mooiste plaatsen in Australië. Heb er zin in. Goedemorgen vrienden daar aan de andere kant en greetings to the international friends. Tot de volgende keer!