hitchhike to happiness

Na 5 dagen zonder succes gewacht te hebben op mijn australische bankpas besloot ik het hostel in Melbourne te verlaten. Ik liet Daniel (de ietwat vreemde zweed die met me mee wilde liften) weten dat ik morgen zou vertrekken, hij nam ontslag, ik vroeg aan de nederlandse receptionist of ze me een berichtje wilde sturen als mijn bankpas arriveerde en vier campingwinkels, twee supermarkten, een postkantoor en een treinreis later stonden we op de vluchtstrook van de M31 -snelweg richting Sydney-. We kregen al snel in de gate dat de mensen in Australie heel vriendelijk zijn aangezien er minstens vijf mensen de moeite namen hun hoofd uit het autoraam te steken en iets te schreeuwen als "Haha Sydney.. Good luck boys!" Al deze succeswensen wierpen hun vruchten af want circa 15 minuten wachten en een politie waarschuwing later (liften blijkt illegaal in Australie), stopte een vrouw met de vraag waar we naartoe wilde. Ze was onderweg naar huis van haar werk en zou ons zo'n 50km verder brengen. Ze moest nog even langs het ziekenhuis voor een MRI scan, wat ons een half uur de tijd gaf om in het pitoreske Kilmore een ijs te kopen en wat rond te wandelen. Ik heb ontdekt dat de meeste mensen die je oppikken heel graag wat willen laten zien van hun woonomgeving en bereid zijn daar een omweg voor te nemen. Wat echt geweldig is want hierdoor heb ik mijn eerste kangaroo, een onderzeeboot uit de eerste wereld oorlog, australisch meest beroemde truckersrestaurant en een natuurgebied zo groot als het land van Cuijk herrezen uit de as van een dodelijke bosbrand. Na de MRI dropte Mel ons langs de snelweg in Broadford. Het plan was om mijn tent op te zetten in een van haar met Koala's, kangeroes en wombats bevolkte weilanden maar een zieke moeder gooide roet in het eten. Na een half uur pikte een Zuid-Afrikaanse man ons op en hij nodigde ons uit onze tent op te zetten in zijn "achtertuin" wat eigenlijk een 100 vierkante kilometer groot bergachtig bos/weiland was in de outback dichtbij Seymore. Na een legendarische bergbeklimming in de achtertuin begon het onweer waarna de bezorgde zijn bezorgde vrouw ons twee kamers binnen aanbood en ons een douche en een heerlijk zuid-Afrikaans maal gaf.

De volgende dag om 4:30 op om mee te rijden richting zijn werk en richting ons vervolg op de M31. Na ongeveer zes korte ritjes kwamen we aan in Chiltern waar ik op google maps een natuurgebied had gespot. We hadden de tijd dus we vroegen de vier Chinezen ons daar af te zetten. Zonde alleen dat we werden afgezet in een dood veel te heet bosje inplaats van het twaalf kilometer verder opgelegen eigenlijke natuurgebied. (levensles 63: groene vlekken op de kaart zijn niet altijd het bezoeken waard) En de verhalen over soms kan je een dag rijden zonder iemand tegen te komen begon ik ook meer en meer voor waarheid in te zien. Twee kilometer in 45 graden, de brande zon en met 25kilo's bepakt (waardoor het wel 20km leken) kwam er dan eindelijk een auto over deze weg. De zakenman had niet veel te doen en bracht ons naar ons verzoekadres; Woolshed Falls. Wat een machtige waterval zou moeten zijn was door 60 dagen van droogte een klein pisstraaltje geworden. En daar sta je dan 30km van de snelweg in de middle of nowhere te kijken hoe er zo'n 40 meter onder je ditzelfde pisstraaltje uitmondt in een hemels verkoelende rivier. Een beangstigende klifafdaling, een welverdiende duik, een gigantische salamander, een nukkig amerikaans stel, een vraag naar de supermarkt aan de eigenaar van de 1 maand eerder afgebrande supermarkt (aiii pijnlijk) een wandeling door Beechworth en een discussie over eten brachten ons uiteindelijk naar een prachtige plaats waar we onze tent opzetten voor de nacht.

Gewekt door het geschreeuw van papagaaien en kakkatoes gingen we weer opweg. We hadden nog elke keer redelijk snel een lift gekregen maar rond de middag kwam hier een eind aan toen het leek of alle automobilisten een pakt tegen lifters hadden gesloten en na een uur alleen maar een handje vol middelvingers te hebben gevangen besloot ik ons "Sydney" bord in te wisselen voor een bord met een groot hart en de tekst "free hugs". Misschien geluk maar binnen 10 minuten stopte er een man. Wat we wisten was dat zijn auto vol lag met etensresten, speelgoed en enge poppen. Wat we niet wisten, maar wel hadden kunnen raden, was dat hij een doorgedraaide drugsverslaafde gek was. Waarschijnlijk was het door het lange wachten in de zon langs de snelweg maar we keken elkaar aan en stapte in zijn auto. "Hey boys do you smoke weed?" "We can drive to my place to have some good times if you want?" "No thanks, just drop us further up the highway." Blijkbaar was het een retorische vraag want hij wuifde onze bezwaren weg en nam met 150km per uur de eerst volgende afrit. Hij vervolgde zijn rijstijl de hele rit naar zijn huis waar we een half uur later aankwamen. Hij zelf en zijn huis deden me angstaanjaagend veel denken aan GTA's hoofdpersoon Trevor en zijn huis. Overal zooi, twee autowrakken, wat ongedierte 7 kitten en in de wijde omgeving geen ander huis te bekennen. Binnen was de zooi nog erger. Hij was blijkbaar iets aan het koken want een kruidige geur kwam me tegemoed en er lag wat "poedersuiker" op de aanrecht. Ook was hij waarschijnlijk wat ziek aangezien wat zakjes met paracetalmols over de vloer lagen. Natuurlijk hadden we beide de verhalen gehoord over de gestoorde mensen in Australie die lifters oppikken ze droogeren en vermoorde en dit scenario begon verdacht veel op een van deze verhalen te lijken. De man was inmiddels begonnen aan een record poging wiet roken terwijl wij onze waardevolle spullen bewaakte. na 10 minuten stond de man op en met een lacherige "alright playtime is over!" stapte hij in zijn auto. "Common get in the car I will bring you back to the highway!" Weinig keus.. Toch maar doen dan. De wiet had zijn rijstijl geen goed gedaan en met een keurige 180 over zandpaden het kiezelwegen meezingend met rockmuziek waarin ik alleen nog maar de zinnen oppikte als "You can't escape", "I will kill you" "You're mine till the end" en "the end is near" zette hij ons uiteindelijk af bij een tankstation een kilometer van de snelweg en bleek onze zenuwsloopende lift wonderbaarlijk goed af te lopen.

We hadden wat geluk verdient en dat kregen we na nog geen minuut toen een auto stopte nog voor dat we waren begonnen met het proberen te stoppen van auto's. Deze man bracht ging toevallig naar Sydney en we konden 500km met hem mee rijden. Liften is geweldig, goedkoop en je ontmoet de meest aardige mensen maar de waarschuwingen van alle Australiers om dit absoluut niet te doen in dit land kan ik nu goed begrijpen!

Sydney is me veel te druk en aangezien Dave's blog me vertelde dat Manly een paradijs is ben ik na twee dagen in de stad met de veerpont dit paradijs gaan bezoeken. Daniel was meer geintereseerd in de stad dus die bleef. (wat goed was want ik begon me nogal te iriteren aan hem) Ik ben ondertussen al 3 weken in Manly Backpackers hostel. Dit hostel is heel anders dan de gene waar ik tot nu toe ben geweest. Omdat veel mensen hier een baan vinden zitten ze hier voor een lange tijd en is het net een grote familie. Goeiemorgen, goed geslapen? Ha Kace (Gijs blijft moeilijk) hoe was het op je werk vandaag? Dutchy, wat doe je vanavond? Het zijn de kleine dingen die het leven geweldig maken.

Ik werk momenteel in een restaurant als keukenhulp. Afgezien van het feit dat mijn uren nu al zijn teruggeschroeft van 42 naar 28 per week heb ik hier een geweldige tijd. Leren surfen, barbecuen op het strand, 500 euro cash in de week, koken voor iedereen die aan wil schuiven, verliezen met pool, en vele ander prachtige dingen maar vooral de mensen die ik hier ontmoet heb zal ik niet snel vergeten.

Ik heb besloten over drie weken een camperbusje te kopen en mijn reis te vervolgen. Een extra baan zal nodig zijn maar dat moet lukken. Aangezien ik morgen afgesproken heb de zonsopgang te gaan bekijken om 6:00 en dit een verdomd lang verhaal aan het worden is, ga ik nu nog eventjes het laatste kwartier van een film mee kijken en zo mijn dag beeindigen met deze wijsheid:

zolang diepe dalen in de schaduw staan van stukke hogere pieken

blijft het makelijk van het leven te genieten!

slaaplekker