roadtrip to goodbye (dutch)

Zittende in de bus terug naar huis vanuit het zomerse londen schrijf ik mijn laatste reisverhaal. Dit laatste gedeelte van mijn reis (waarin ik meer kilometers heb afgelegd dan de rest van de hele tijd) begon in Fraser Island. Het grootste zandeiland van de wereld heb ik me laten vertellen. Samen met Martin en Mehmet huurde ik een enorme "four wheel drive" en vertrokken we voor 2 dagen naar het eiland van de Dingo (Een kruising tussen een agressieve vos en een hond). Rijden krijgt een hele andere betekenis op een zand eiland zonder wegen en met de onbegaanbaarheid van van een oerwoud. Gelukkig was de auto gemaakt voor dit terrein en konden we genieten van dit prachtige eiland. Witte zandstranden in het midden van het oerwoud, Een verlaten oorlogswrak op de uitgestrekte oostkust en wij gewapend met stokken een wandeling makende die wegens agressieve dingo's gesloten was. Gelukkig geen agressieve dingo's tegen gekomen. Echter, dit verhaal zou niet compleet zijn zonder weer een nieuwe bijna-dood-ervaring. Dit keerde zorgde Martin daarvoor toen hij besloot zijn drifting skills te testen terwijl we met 100km/h over het strand raceten. Zonder waarschuwing ging hij vol in zowel hand- als voetrem en sloeg hij het stuur 90 graden om. Met 2 wielen in de lucht en op een haar na over de kop gevlogen kwamen we na een paar doodsbenauwde seconden tot stilstand. Martin, die terecht lichtelijk geshockeerd was, bood zijn excuses aan waarna ik het stuur van hem overnam. 

Nadat Mehmet ons voorzien had van het meest grote illegale kampvuur was het tijd voor wat een hele koude, tegen-elkaar-aankruipende-nacht zou worden. 

De volgende dag begon met een van de mooiste zonsopgangen die iik ooit heb gezien in Australië. Deze werd extra mooi toen een dingo besloot nog geen meter van onze auto te genieten van de oranje hemel. Dit was niet het enige geluk die dag want rond de middag, tijdens het uitkijken over de oceaan werden we vergezeld door een familie walvissen die net op het goede moment uit het water opsprongen. Later ook nog wat dolfijnen en een pijlstaartrog die ons uitstapje naar Fraser Island een groot succes maakte. 

Helaas komt alles tot een eind en was het na 2 maanden met Martin en 1 maand met Mehmet tijd voor een afscheidsfeest. Wat ook gelijk het afscheid betekende van de, ondertussen, goede vrienden uit Mooloolaba. Het is gek om afscheid te nemen van mensen waar je praktisch mee samen geleefd hebt met de kennis dat je ze waarschijnlijk nooit meer zal zien. Maar na een traantje weggepinkt te hebben was ik voor het eerst alleen onderweg sinds ik Merchédéz kocht.

Het was alsof iemand het zo besloten had. Geloven in toeval doe ik niet meer sinds ik nog geen 24 uur na mijn vertrek uit Mooloolaba, Ohmer en Yoël (de twee zingende Israeliërs uit Tasmanië) tegen het lijf liep op een parkeerplaats in een klein plaatsje waar ik besloot te lunchen. Evenals ik waren zij ook van plan noordwaarts te gaan met hun busje. En onder het genot van een paar pilsjes die avond was dan ook snel besloten dat het veel gezelliger was om samen te reizen. Een derde Israelische vriend was ondertussen aangesloten en we vertrokken met vier man richting het warme noorden. De Israeliers leerde me op een andere manier kamperen. Koken op vuur, afwassen met behulp van zand in rivier of beekje, jezelf wassen in die zelfde rivier of beek -om daarna waarschuwingen te zien met; No swimming deadly Crocodiles and Jellyfish- en handig gebruik maken van de kringloopwinkels die we tegen kwamen. Omdat ik vanuit Rockhamton de afslag naar Darwin nam en zij verder noordwaarts gingen richten Cairns, splitste, na 3 dagen, helaas onze wegen. Ik heb genoten en geleerd van de Hebreeuwse zang en Islraelische kookkunsten van deze 3 bijzondere mensen en vervolgde mijn weg richting outback opnieuw alleen. 

Vanaf dat moment begon de echte roadtrip. Met nog 3 weken voor mijn vlucht vanuit Melbourne, was ik opweg naar Darwin (de andere kant van Australië). No Plan is the best Plan is een goed motto totdat er een moment komt dat je ergens móét zijn op een gezette datum en tijd. Vanuit Rockhampton via darwin, Uluru en Adelaide naar Melbourne was nog een dikke 7000km kortste route.

Vijf dagen alleen reizen was gek genoeg heerlijk. 's Ochtends opstaan met de zonsopgang. Daarna het, nog hete, hoopje as van de vorige dag weer nieuw leven inblazen voor koffie en havermout. En rond een uur of 8 was ik weer op de weg. De eerste avond werd ik door een oudere man uitgenodigd zijn BBQ te gebruiken nadat ik al een uur tevergeefs probeerde een vuur te maken van zeiknat hout. Hij was samen met zijn broer 4 weken rond aan het trekken door australië. Naar eigen zeggen gevlucht voor de vrouw. Voor ik het wist zat ik tot half 3 's nachts met de gebroeders opa aan de toastjes met salami en kaas een veel te dure skotch en een kruidige sigaret. Luisterende naar hun levensadviezen en gekibbel over wie de mooiste vrouw had. Ze De volgende morgen een goeie kop koffie later waarschuwde de broers me niet te rijden na zonsondergang en te zorgen voor genoeg water en benzine waarna ik weer onderweg was.

Het verbaasde me hoe makkelijk ik 8/9 uur achter elkaar kan rijden zonder verveeld of moe te worden. Al snel werd me het advies van de broers duidelijk toen mijn auto aangaf een lege tank te hebben en het volgende dorpje nog zo'n 75km rijden was. Met 80 over de snelweg en het zweet op mijn rug kwam ik aan met nog 0,3ltr in de tank. Dit grapje herhaalde zich nog zo'n 3 keer voor ik eindelijk gewend was aan de soms wel 150km tussen 2 dorpen en dus ook tussen de tankstations. De verhalen over de boeren die met hun vliegtuigen van de ene naar de andere kant van de boerderij gaan en de kinderen die de school via de radio volgen waren geen verhalen meer maar werkelijkheid. Op de grootste snelweg in dit gebied kon ik op klaarlichte dag op een gegeven moment 52,7km (je moet iets te doen hebben) rijden voor een auto me eindelijk kruisten. Ook het tweede advies van de broers werd me duidelijk toen ik 2 lifters langs de weg zag staan. Omdat ik nog maar geld had voor 1,5 tank kwam dat me heel goed uit.

De twee Engelse gasten vertelde me dat ze met hun nieuwe bus waren gecrashed tegen een kangoeroe toen ze na zonsondergang nog steeds op de weg te vinden waren. Blijkbaar is dit een heel veel voorkomend probleem. Dus na 5 dagen had ik weer gezelschap in mijn auto en was mijn geld probleem daarmee uitgesteld. Sinds de twee vrienden in Darwin van plan waren een bus te huren voor een trip had ik de taak een reisgenoot nieuwe reisgenoot te vinden voor de rest van mijn reis. Eenmaal in Darwin aangekomen boekte de twee een hostel en kon ik het 7daagse stof van me afwassen in een echte douche. Die avond hadden we een heerlijk diner op het strand met in het 30 graden warme oceaanwater de mooiste zonsondergang waar Darwin zo beroemd om is. De twee nodigde me uit in hun hostel voor een afscheidspilsje omdat zei de volgende dag weer zouden vertrekken. In nog geen 20 minuten in het hostel had ik drie gegadigde om met me mee te reizen naar Melbourne. De volgende dag zeiden 2 van de 3 af wat mijn keuze een heel stuk makkelijker maakte. Een uur later was ik onderweg met een Italiaanse Chef genaamd Marc. Best rustige jongen maar heel handig om mee te reizen en geweldig om wat kooktechnieken te leren. Na een dag of twee werd hij minder voorzichtig en rustig en werden we goeie vrienden. Toen we 2 dagen later op een gratis camping dichtbij Alice Springs 7 Franse reizigers tegen kwamen was de 9 koppige Roadtripfamily op weg naar Uluru. De bekendste steen ter wereld. Hoe snel je mensen ontmoet ik verbazingwekkend, hoe snel je goede vrienden met ze wordt is gewoonweg ongelofelijk. De dagen met deze familie waren top! De omgeving was prachtig, Uluru en de Kings canyon zijn verbluffend. De klim naar de top van Uluru was de meest overweldigende klim van mijn leven. 

De familie werd helaas uitgedund omdat 4 van de 9 Fransen een andere planning hadden en we helaas afscheid moesten nemen. Samen met drie Fransen een Duitse Italiaan ging ik verder richting Melbourne. Onderweg naar het hostel waar ik mijn reis begon. Het grootste probleem was het zien te verkopen van Merchédéz voordat ik weerde terug keer naar Nederland. Zoals een wijs man mij heeft geleerd tijdens mijn reis; "If you have a problem, just don't think about it for a day or two. Half of the problems will be solved automatically." -Philip- Zo was ook het geval met dit probleem toen de Justine (de Franse meid uit het reisgezelschap) zei interesse te hebben voor de auto. Helaas had ze niet genoeg geld. Gijs Kuijpers bankiers was geboren en ze sloot een lening bij me af. Misschien omdat ik de laatste dagen verliefd begon te worden op deze meid of omdat ik gewoon wat naïef ben maar ik heb een goed vertrouwen dat het geld richting Nederland komt in een maand of 2. Hoe dan ook 17500km gereden, 1100km gelift, zo'n 400km recreatief gewandeld en een hele hoop geweldige mensen later zit ik na 150 nachten weer in het zelfde hostel op precies de zelfde plek. Het hostel is niks veranderd, ik kwam hier aan zonder backpack omdat die achter was gebleven in Londen. Naast die Backpack heb ik een gevulde rugzak met ervaringen, verhalen, levenslessen en vrienden. Ik heb gelachen, gehuild, gewerkt en gefeest. Het hostel is het zelfde maar ik kan zeggen dat ik veranderd ben. 

Ondertussen zit ik in de bus richting Nederland met Gordon door mijn koptelefoon. Ik ben blij om naar huis te komen en iedereen weer te zien maar ik ben er zeker van dat ik meer zal reizen! Voor mijn vrienden in Nederland; Ik zie jullie de komende dagen! Voor mijn vrienden ergens anders in de wereld; You're always welcome in the Netherlands, I wish you all the best with your travels and hope to see you on the other side!